Huishouden als je burn-out bent
Geen energie om…
te stofzuigen
de afwas te doen
alle was te vouwen
Geloof me, ik weet uit ervaring precies hoe dat is… En ik ga je vertellen wat je kunt doen wanneer het voelt alsof je niks meer kunt.
Jong en overspannen
Vier jaar geleden zat ik burn-out thuis. Ik was jong, net drie jaar aan het werk als docent Engels en toen was het op. Mijn grenzen had ik een poos flink overschreden want ik was veel te perfectionistisch en ik gaf bovendien full-time les. En toen zat ik dus opeens thuis met een burn-out. Ik was overspannen en van dingen perféct doen was geen sprake meer want, oh wat was ik moe! Opstaan en douchen was al een prestatie, tegelijk eten en met mijn moeder videobellen lukte me niet want dan kon ik niet meer nadenken. Om nog maar niet te spreken over stofzuigen, het doen van de afwas of het vouwen van schone was.
Overweldigd door je to-do lijst
Ik weet hoe het is om je overspoeld te voelen door alles wat je nog moet doen. Of om je überhaupt overweldigd te voelen, want als autist deal ik naast zijn van moeder/ vrouw/ docent/ etc. ook nog dagelijks met dat ene beetje extra. En weet je, dat ene beetje extra om mee om te moeten gaan elke dag? Daarvan kwam ik erachter dat bijna iedereen dat heeft op één of andere manier. Of je nu een ziek kind hebt, geldzorgen hebt, autistisch bent, of tijdens een pandemie leeft, soms kan het leven opeens overweldigend zijn.
Wat als de lat lager kan?
Hoe fijn is het dan om te weten dat de lat lager kan. Zie wat je allemaal al wel doet! Vier wat je wel kunt en wees lief voor jezelf. En bedenk je eens:
Dat je alles niet perfect hoeft te doen.
Dat in plaats van het hele huis, alleen de keuken stofzuigen óók goed is.
Dat je in plaats van álle was te vouwen, ook een timer kunt zetten op 2 minuten en zien hoe ver je komt.
Maar wat kun je nou doen wanneer je zó moe bent dat je niks meer ziet zitten, terwijl er nog allemaal dingen moeten gebeuren in huis? Hoe krijg je jezelf zo ver dat je toch nog íets hebt gedaan van die to-do lijst? Bij mij kwam een omslagpunt toen ik me het volgende bedacht:
Alles wat het waard is om te doen, is het waard om maar 2 minuten te doen.
Toen besefte ik me dat het niet allemaal perfect hoeft, dat het niet eens überhaupt allemáál hoeft. Daarmee bevrijdt je jezelf van het eeuwige gevoel van dingen moeten doen. Verrassend genoeg merkte ik zelf af en toe dat ik na 2 minuten het gevoel had dat ik nog wel eventjes door kon gaan. Maar dat hoefde dus niet want wat als de lat lager kan?